นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ยามที่ลมพัดผวน
เป็นเรื่องราวของ ยากามิ ที่ชอบ รินโด เขาได้บอกความรู้สึกออกไป และเขากับรินโดจะได้คบกันไหม ติดตามชม ยามที่ลมพัดผวน
ผู้เข้าชมรวม
763
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
763
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 30 ต.ค. 61 / 21:52 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
เป็นเรื่องสั้น ที่เขียนขึ้นเพื่อหัดเขียนนะครับ อาจจะไม่ถูกใจใครหลาย ๆ และอาจจะมีจุดที่ผิดพลาด ที่ผมอาจจะมองข้ามไป ยังไงก็ต้องขอโทษล่วงหน้าไว้ในที่นี้ด้วย ขอบคุณครับ รับชมนิยายต่อจากนี้ได้เลยครับ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผม ยาามิ ิไ เป็นนัเรียน ม.้น ที่โรเรียนแห่หนึ่ ในั้นเรียนอผม ผมมีนที่แอบอบอยู่ เธอื่อว่า รินโ มารุมิ เธอนิสัยี ่อน้าเรียนเ่ น่ารัในสายาหนุ่ม ๆ อโรเรียน ผมอบเธอมานานแล้ว ในวันหนึ่ หลัเลิเรียนยามเย็น ทุนไ้เ็บระเป๋าลับบ้านันหม เหลือเพียผมับเธอ
“เอ่อ...รินโ“
ผมเรียเธอ้วยท่าทาเินอาย ไม่ล้ามอหน้า และหลบสายา
“มีอะไรหรอ ยาามิ?”
เธอทำหน้าาสสัย และมอมาที่ผม ผมทำอะไรไม่ถู หน้า็เริ่มแ พอสัระยะผมไ้ัสินใ
“ะ ือว่า...ะ ่วย ะบ ับผมะไ้ไหมรับ!”
ผมไ้พูออไปแล้ว วามรู้สึัน มันทำอะไรไม่ถูเหลือเพียรอำอบ ผมหวัว่ามันะสมหวั
“้ออโทษ้วย ือว่าันมีนที่อบแล้วน่ะ”
รินโมีนที่อบแล้ว ผม็อ และยิ้ม เหมือนปิ ในหัวใอผม มันแทบะแสลาย ผมไม่ล้าที่ะมอหน้าเธอ ผมไ้วิ่ออารนั้นไป และไปนั่นเียวที่สวนสาธาระ
“ทำไมัน เราเรียมใไว้แล้วนิ แล้วทำไมัน“
ผมพูอยู่ับัวเอราวับเป็นนบ้าไร้สิ และผม็ิึ้นมาไ้
“ไม่เป็นไร ถึรินโะมีนอบแล้ว ถ้าเราแสให้เห็นถึวามริใหล่ะ็ สัวันเธอะหันมาอบเราบ้าแน่”
ผมไ้ัสินใที่ะแสวามริใ่อไป และะไม่ยอมยรินโให้ใร่าย ๆ แน่ วัน่อมา ผม็ทำัวปิพยายามไม่ิเรื่อนั้นมา และไม่หลบหน้ารินโ
ยามเ้าวัน่อไปผมไปโรเรียนปิ และบัเอิเอรินโ เหมือนำลัรอใรอยู่ที่หน้าโรเรียน ผมึเ้าไปหา
“อรุสวัสิ์ รินโ ทำไมยัไม่เ้าโรเรียนหล่ะ รอใรอยู่หรอ?”
ผมไ้ถามเธอ และยิ้มทำสีหน้าปิเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“อ่อ เปล่าหรอไม่ไ้รอใรหรอ เ้าโรเรียนันเถอะ”
เธออบลับมาและยิ้ม เหมือนเธอำลัูว่าผมผิปิหลัาเมื่อวานรึเปล่า เราเรียนเหมือนปิ และุยเล่นันเหมือนปิ ในะพัเที่ย ผมไ้เินิว่าะทำยัไ่อ็เห็นรินโำลัถืออล้นมือนทำ ผมไ้วิ่เ้าไป
“รินโเป็นอะไรรึเปล่า เี๋ยวัน่วยนะ”
ผมไ้่วยเธอถืออและนำอไปส่ที่ห้อพัอาารย์
“อบใมานะ ถ้าไม่ไ้ยาามิ ันะลำบาว่านี้แน่เลย”
เธอยิ้ม้วยท่าทาน่ารั และเรา็เินลับห้อเรียน้วยัน หลัเลิเรียน
“นี่รินโ วันนี้ลับบ้านับใรหรอ?”
ผมถามเธอไป วยแล้วไเรา ันเอาที่ิมาถามสะไ้ ผมทำอะไรไม่ถู และำลัะรีบออารนั้น
“เปล่า๊ะ ลับนเียว มีอะไรหรอ?”
ผมหันไปมอเธอ เธอยิ้มและำลัเินผ่านผมไป ผมไ้บอับเธอ
“ระรินโ เี๋ยวันลับเป็นเพื่อน ไม่ไ้ลำบาหรอ ะให้ผู้หิลับบ้านนเียวไ้ไหล่ะริไหม”
ผมไปเิน้า ๆ เธอ แ่ไม่ิมา และเรา็เินลับ้วยัน ผมส่รินโนถึแถวบ้านเธอ
“ส่แ่รนี้็พอ๊ะ บ้านันอยู่แ่นี้เอ อบุที่มาส่นะ”
เธอยิ้มโบมือบ๊ายบาย และเินาไป
“รินโ ถ้าไม่ว่าอะไร ือัน ันอมาส่เธออีไ้ไหม !?”
ผมะโนไปถามเธอ ผมยืนนิ่รอฟัำอบ ผมลุ้นอย่าน้อย ๆ อแ่มาส่็ยัี
“ ๊ะ ไว้เอันนะ”
เธอยิ้มแล้วหันหลัเินลับบ้าน ผมหันหลัและีใออหน้าออา ยิ้มหน้าบานนถึบ้าน ในหัวิแ่เรื่ออรินโ ผมับเธอ อยู่้วยันบ่อย ๆ เือบทุวัน นผมถามเธอเรื่อนที่เธออบ
“ นี่ รินโ ใรหรอ ที่เธออบ ันไม่เห็นเธอพูถึเลยนะ”
รินโเียบสัพั และยิ้ม
“นที่ันอบนะ เาไม่ไ้อบันหรอ ันแ่อบเาฝ่ายเียว “
เธอพยายามยิ้มออมา ผมอาะถามำถามที่ไม่วรถาม แ่ผม็ีใ และผมับรินโ็ใล้ิันมาึ้น ผ่านไปหลายวัน นใล้ปิเทอม
“นี่ยาามิ นายน่ะ ะเรียน ม.ปลายที่ไหนหรอ?”
เธอถามผม ผมไม่รู้ะอบอะไร เพราะผมอยาะเรียนที่เียวันับเธอ
“ันไม่รู้หรอ ยัไม่แน่ใเลย แล้วรินโหล่ะ?”
ผมเลยถามลับเพื่อที่ะไ้รู้ว่าเธอะไปเรียน่อที่ไหน
“ัน็ยัไม่รู้เลย แ่ที่ิ ๆ ไว้็มี าราุโนะ น่ะ”
ผมึัสินใที่ะไป่อที่นั่นามเธอทันที และผม็ิอีว่า เราใล้ิันมาึ้นนานี้ รินโะอบเราบ้าไหมนะ
“นี่รินโ ือว่านะ ือว่า อนนี้ ถ้าเป็นอนนี้ ะ่วยบับันไ้รึเปล่า !?”
ผมรวบรวมวามล้าที่ะถามเธอ ผมไม่แน่ใในำอบ และหวัที่ะไ้ยินในสิ่ที่ผมิ
“ยาามิ ือัน ันน่ะ ...”
รินโ ไ้วิ่หนีผมไป โยไม่ให้ำอบ ผมไ้วิ่ามเธอไปนระทั้ เธอวิ่ออาโรเรียนไป และสิ่ที่ผมเห็น มีรถเหมือนนับหลับใน ำลัพุ่เ้านเธอ ผมไ้ใ้ำลัทั้หมที่มีวิ่ไปผลัเธอออไป
“โรม!!!!”
เสียที่ัสนั่น ทุนในโรเรียนวิ่ออมา รูอาารย์ทุน็รีบออมา รินโพยายามิ่อหมอ ผมที่เห็นเหุาร์ทั้หม รู้สึหน้ามันมืไปหม ผมเริ่มมออะไรไม่เห็น เสียรอบัวผมเริ่มเบาลทีล่ะนิ ผมิ อยารู้ำอบอเธอนะรินโ ่อนที่ผมะมอไม่เห็น ่อนที่เสียรอบัวะหายไป ผมเอื้อมมือไปหารินโ และทุอย่า็มืและเียบไป ผ่านเหุาร์นั้นมา ที่โรพยาบาล
“ยาามิ ื่นแล้วหรอ ุหมอ่ะ ๆ “
ผมื่นึ้นมา มอทุอย่ารอบ้า รินโที่ำลัมอผม้วยวามีใ และรู้สึผิอยู่นั้น
“ือว่านะรับ ุเป็นใรหรอ?”
ผมำอะไรไม่ไ้ ผมทำหน้า ๆ นหมอมา
“เธอำัวเอไ้ไหม แล้วรู้สึยัไบ้า”
หมอถามผม และมีพยาบาลอยอยู่้าหลัและำลัเรียมยาให้ผม
“ผมำอะไรไม่ไ้เลยรับ รู้แ่ปวหัว ับเ็บปวามลำัวรับ”
หมออำอึ้ไปสัพั ใ้ไฟายส่อที่าผม และรวอย่าอื่น่อไป
“ะวามำเสื่อม เนื่อาเิารระแทอย่ารุนแร ุรินโ ถ้าผู้ป่วยมีอาารผิปิอะไร็รีบ่วยแ้หมอหรือพยาบาล้วยนะรับ”
และหมอ็ออาห้อไป ผมไ้นอนล เห็นเธิำลัร้อไห้และมอมาที่ผม
“ุเป็นอะไรหรอรับ? ทำไมถึร้อไห้หล่ะ?”
ผมถามเธอ ที่ำลันั่ร้อไห้อยู่ เธอเอามือเอื้อมมาับมือผม
“ันยัไม่ไ้ให้ำอบนายเลยนะยาามิ ันน่ะอบนายมาลอนะ ันอโทษที่วิ่หนีนายไป นทำให้นายเป็นแบบนี้ “
เธอร้อไห้ และ ุมมือผมไว้อย่าแน่น ผมไม่เ้าใอะไรเลย นระทั้ ผมไ้ออาโรพยาบาล ผมที่ถูส่มาพัที่บ้าน ผมนั่มอท้อฟ้า บรรยาาศสใส ลมอ่อนพัมาทำให้รู้สึสบายใ เสียริ่หน้าบ้าน็ัึ้น นที่อยู่หน้าบ้านผม รินโ ผมเปิประูหน้าบ้านให้
“ั้แ่วันนี้ไป ันะอยูแลนายเอนะ ยาามิ”
เธอยิ้มมอมาที่ผม และเินเ้ามาหาผม เราอยู่ใล้ันมา นหน้าแทบะนันอยู่แล้ว ผมถอยออห่า และบอเธอ
“ไม่เป็นไร ันอยู่ไ้ ไม่้อูแลอะไรันมาหรอ เี๋ยวพรุ่นี้็ไปโรเรียนไ้แล้ว”
ผมบอเธอไปอย่านั้น เพราะผมำอะไรไม่ไ้เลย
“ั้น พรุ่นี้ ันะมารับไปโรเรียน้วยันนะ วันนี้นายอยู่นเียวไป่อน็ไ้”
รินโไ้ลับบ้านไป ผมที่ปิประูหน้าบ้านแล้ว ็ไ้ึ้นห้อ ในระหว่าที่ำลัเ็บหนัสือ ็มีภาพ ๆ หนึ่ลพื้น ผมเ็บมาู.มันเป็นภาพอผมและรินโ ที่เยถ่ายไว้นานแล้ว่อนเิอุบัิเหุ ภาพวามทรำ็เริ่มนึอะไรไ้ แล้วอยู่ ๆ ผม็น้ำาไหล ราวับว่า ผมลืมสิ่สำัที่สุไป เ้าวัน่อมา และเ้าอทุวัน รินโไ้มารับผม อย่าน้อย ๆ มันอาะทำให้ผมิอะไรออบ้า เธอบอแบบนั้น เราอยู่้วยันลอ ทุวัน
“ยาามิ ันน่ะ รันายนะถึนายะำอะไรไม่ไ้ แ่สัวัน ันะทำให้นายำันไ้เอ “
เธอบอับผมทุวัน
ผลงานอื่นๆ ของ RavenLord ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ RavenLord
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น